اکرم غلامي زارع‌زاده^۱

^۱ كارشناس ارشد رشته زبان و ادبیات فارسی موسسه غیر دولتی- غیرانتفاعی گلستان akramgholami54@yahoo.com

چکیده

انسان هم وجوه حیوانی مثل خشم، شهوت و انتقام دارد و هم جنبه‌های اخلاقی و الهی مانند نیکی ورزیدن، عفو و گذشت در ضمن هر دو میل در نهاد او به ودیعت گذاشته شده. البته کشش طبیعی و اولیه به طرف انتقام و عدم گذشت است مگر اینکه با اراده و به مدد مهار اخلاق (بخصوص اخلاق مبتنی بر ادیان) به سمت فتوت، جوانمردی و صلح بکشاند که راه راحتی نیست و این طریق به تقوا، محبت، غفران الهی و کیمیای سعادت نزدیک‌تر می‌باشد و بخاطر این جهد به درجات آن به تناسب مشمول، قرب الهی می‌شود. همچنین عفو و بخشش یکی از آموزه‌های دین است که در جای‌جای زندگی بشر اهمیت فراوان دارد و این فضایل در آثار  شاعران و نویسندگان بزرگ این مرز و بوم در اشعار و آثار خود به مسئله صلح و آشتی  توجه بسیاری نشان داده و اصطلاحات و مفاهیم مربوط به صلح و آشتی را به کار برده‌اند. مقاله‌ی پیش رو به مطالعه و بررسی نگاه، فردوسی در شاهنامه‌ به مسئله‌ی صلح و آشتی که  با وسعت و فصاحت، گویایی و پویایی مطرح شده است، می‌پردازد. فردوسی جنگ را محکوم نموده، جانب داری خویش را از صلح با راه و وسیله‌های گوناگون در اشعارش آورده است. در واقع صلح و آشتی از مهم‌ترین و عمده‌ترین مسائل شاهنامه‌ی فردوسی بوده در سراسر آن تصویر شده است، و درك و جهان بيني گسترده ي فراتر از نژاد، مليت، مذهب و توجه خاصي به مقوله صلح و آشتي در اشعارش مي‌باشد.

واژگان کلیدی: صلح، آشتی،فردوسی، شاهنامه، رستم

مشاهده مقاله